just Rory...

Ρόρυ Γκάλαχερ… Ο Ρόρυ ΜΑΣ…, όπου κι αν βρισκόμαστε, σε κάθε γωνία του πλανήτη.

20 χρόνια χωρίς αυτόν…

Ο κλειστός και ντροπαλός Ρόρυ που δεν ήθελε να είναι κάτω από τον έλεγχο κανενός, που ήθελε να κάνει το δικό του, με το δικό του τρόπο.

Το παιδί που γεννήθηκε στο Ballyshannon και μεγάλωσε στο Cork που του είχε δοθεί το όνομα Liam. Όνομα που άλλαξε ο ίδιος όταν ήταν μικρός γιατί δε γούσταρε να έχει το όνομα ενός αγίου και μάλιστα του Liam.

Ο Ρόρυ που τον είχαν ζητήσει οι Stones όταν έφυγε ο Mick Taylor και τον ήθελαν οι Cream για να πάρει τη θέση του Eric Clapton. Ο Ρόρυ όμως δε μπορούσε να γίνει αντικαταστάτης κανενός, δεν το ήθελε και δεν φτιαγμένος γι’ αυτό. Ο Ρόρυ ήταν ο ΡΟΡΥ και δε χρειαζόταν το φως κανενός. Ήταν βλέπετε αυτόφωτος… έλαμπε πάνω στη σκηνή και σκλάβωνε τους πάντες γοητεύοντας ακόμα και τις πέτρες κάνοντας αυτό που αγαπούσε από παιδί… παίζοντας τα μπλουζ!

Κάπως έτσι του βγήκε το παρατσούκλι του εξολοθρευτή συγκροτημάτων… στη διάρκεια των εμφανίσεων του στις ΗΠΑ, όταν έβγαινε ανοίγοντας συναυλίες μεγάλων γκρουπ το κοινό τον λάτρευε τόσο, που δεν τον άφηνε να κατέβει από τη σκηνή.

Ο Joe Perry των Aerosmith θυμάται: “παίζαμε στο Central Park της Νέας Υόρκης μπροστά σε 50.000 κόσμο, ο Ρόρυ άνοιγε το κονσέρτο. Ήταν ένας γερός πότης από την Ιρλανδία που το δικό του blues rock αιχμαλώτισε το κοινό. Έπαιζε και έπαιζε και έπαιζε ασταμάτητα ξεπερνώντας κατά πολύ το δικό του χρόνο εμφάνισης. Οι διοργανωτές, φοβούμενοι ταραχές τον άφηναν να παίζει εις βάρος του δικού μας χρόνου. Όταν τελικά κατέβηκε, το κοινό, ζητώντας κι άλλο Ρορυ, άρχισε να πεταει κουτάκια και μπουκάλια πράγμα που συνεχίστηκε και στο δικό μας σετ. Ο Brad χτυπήθηκε και ο Joey κόπηκε στο μπράτσο από ένα σπασμένο μπουκάλι και προς τιμή μας παραμείναμε επάνω. Το θυμάμαι ακόμα γιατί ήταν η μόνη φορά που νικηθήκαμε τίμια και επάξια με αληθινό ροκ εν Ρολ στυλ. Εκείνη τη νύχτα ο Ρόρυ Γκάλαχερ ήταν πάρα πολύ καλός για να σταματήσει να παίζει.”

Το ίδιο πράγμα είχε συμβεί και νωρίτερα, το 1972, ανοίγοντας για τους Fleetwood Mac και τους Savoy Brown αλλά και τους Deep Purple, οι οποίοι έπρεπε να παίζουν ανεχόμενοι τις απαιτήσεις του κοινού για περισσοτερο…ΓΚΑΛΑΧΕΡ!!!

Ήταν μοναδικός, Ήτας τροβαδούρος. ‘Έπαιζε μαντολίνο, steel guitar, ακουστική, ηλεκτρικό σιτάρ, σαξόφωνο (τις μέρες των Taste είχε το παρατσούκλι Yakety Sax) και φυσαρμόνικα. Α! ΚΑΙ μπάντζο!!!

Κάτι είπα για Fleetwood Mac πριν ε? Για τους Μακ του Πήτερ Γκρην έλεγα… χρόνια μετά, ο Ρόρυ παίζει δυο τραγούδια του στο άλμπουμ Rattlesnake Guitar… Showbiz Blues και Leaving Town Blues… σε συνέντευξη του ο Πήτερ όταν τον ρωτούν πώς του φάνηκε η ερμηνεία του Ρόρυ με μαντολίνο, απαντά: “in fact, it’s the BEST song of this album!”

Πολλές οι επιρροές του αλλά αυτό το μπλουζ ήταν ΔΙΚΟ του, ένα παλιακό έντιμο μπλουζ που κάνει κακό στην υγεία, τόσο απλά γιατί αυτά τα δυο πάνε πακέτο όπως έλεγε συχνά…

Αστείρευτη ενέργεια μαζί με ιδιάζουσα δεξιοτεχνία έπαιζε σαν να ήταν στη φωτιά, αρκετά πρωτόγονος αλλά τόσο συνδεδεμένος με το ακροατήριο του που τους τραβούσε στη φωτιά μαζί του.

ο Ρόρυ με την ηλιοκαμένη Strat που αγόρασε το 1961 για 100 λίρες που φημολογείται πως ήταν η πρώτη Stratocaster στην Ιρλανδία, κιθάρα που εκλάπη το 1963 αλλά που γύρισε στα χεριά του, φθαρμένη, και παρέμεινε δικιά του ως το θάνατο του.

Ο Ρόρυ που δεν είδα τότε στο γήπεδο της ΑΕΚ αφού δεν με άφησαν να πάω κι εγώ ήμουν πολύ μικρή για να αρχίσω την επανάσταση… την άρχισα 6 μήνες μετά… ο Ρόρυ που δεν ήθελε να πεθάνει σε ένα ελληνικό γήπεδο, ο Ρόρυ που έδιωξε από μια συναυλία του τους τότε μεγάλους Johnny Lydon και Bob Geldof γιατί κατάβρεχαν με ούρα το κοινό του. Ναι, πέταξε κλοτσηδόν το Sir Bob Geldof από τη συναυλία κι ο Lydon γλύτωσε στο τσακ τη φονική γροθιά του McAvoy μετά που γύρευε τα ρέστα…

Ο Ρόρυ που δε διεκδίκησε ποτέ τίτλους και δαχτυλίδια όπως άλλοι γιατί απολάμβανε να είναι… ΜΟΥΣΙΚΟΣ. Θα του άρεσε να έχει ένα νούμερο ένα άλμπουμ στις ΗΠΑ αλλά του φαινόταν τόσο περιττό και το μόνο που ήθελε ήταν να κάνει αυτό που έκανε με το δικό του τρόπο.

You did me right since I was sixteen. Did us all consistent with your plight,

as if you’d paddled yourself from Ballyshannon County, Donegal, up the

Mississippi with a bullfrog in your pocket and let it swallow insects along the

way, stinging the blues. I was saying your name today, saying it backwards.

It came out Irish fly swat. Then, Delta sunset hue. Then, pineal gland of

crudely bottled pain. Then, where are you? where are your shoes?

One of Only Two — Another Poem for Rory Gallagher by George Kalamaras

Farewell my friend…gone but not forgotten…faraway SO close

https://www.youtube.com/watch?v=nPNWQ6EOoKQ#action=share