you can call me...Al..

Με λένε Αλ και βρίσκομαι στο μέσον άλλης μια περιοδεύουσας ροκ ‘ν’ ρολ εξτραβαγκανζας… 14 χρόνων παιδί. Τσακώνονται δυο τύποι… ο Jerry Lee Lewis είναι ο ένας, ο άλλος ο… Chuck Berry! Μαλώνουν για το ποιός θα κλείσει το σώου… ξέχασα να σας πω, εγώ παίζω κιθάρα για τους Royal Teens…”

O Jerry Lee, o Killer, έχει χάσει τη σειρά του αλλά πριν κλείσει το σετ του, περιλούζει το πιάνο του με υγρό αναπτήρα και του ρίχνει ένα σπίρτο. Καθώς κατεβαίνει από τη σκηνή, την ώρα που το Steinway τυλίγεται στους καπνούς, ο Chuck εκρήγνυται κι ο Φονιάς τον στολίζει με διάφορα ρατσιστικά επίθετα που δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστα για έναν παραδοσιακό νότιο στα 50’s.

Τι δουλειά έχει ένα καλό εβραιόπουλο από το Μπρούκλιν σε μια τέτοια φάση; Παίρνει από πρώτο χέρι μαθήματα της μουσικής μπίζνας η οποία σύντομα θα γίνει πραγματική βιομηχανία. Θα γίνει σύντομα ένας πολύ σημαντικός κρίκος σ’αυτη τη μηχανή και θα εμφανίζεται πάντα σε εξαιρετικά κρίσιμες στιγμές.

Έτυχε να βρίσκεται εκεί όταν ο Μπόμπ Ντύλαν ηχογραφούσε το Highway 61 Revisited στα Columbia Studios του Manhattan στα 1965 κι όταν ο παραγωγός δεν κοιτούσε έκατσε στο Hammond κι έπαιξε το σόλο του like a rolling stone ή απλά είχε κι αυτός μια σημαντική συνεισφορά σε αυτό που αποκαλείται μουσικός δαρβινισμός όταν ανακάλυψε μια μπάντα των μπαρ με ένα απίστευτα δύσκολο στην εκφορά όνομα, υποθέτοντας ότι θα μπορούσε να γίνει τεράστιο χιτ με ένα τραγούδι που λεγόταν “free bird”.

Ο Άλ, εφτιαξε το δικό του δρόμο, δρόμο που τον οδήγησε επίσης σε μια μπάντα που ονομαζόταν Blues Project, ίσως η μοναδική άξια απάντηση της Αμερικής στο John Mayall και τους Bluesbreakers που έπαιρναν τα αμερικανικά μπλουζ απέναντι, για να τα ξαναστείλουν πίσω στην Αμερική σ’ενα νεανικό κοινό, που θα περνούσε τα καλύτερα χρόνια του πιστεύοντας ότι οι Eric Clapton και Jack Bruce είχαν γράψει το Crossroads!!!

Όταν τα πνευστά ακούγονταν μόνο σε καλλιτέχνες όπως ο Φρανκ Σινατρα ή ο Τζέιμς Μπραουν,ο Άλ αναρωτιόταν πώς θα ακουγόταν αν ο Maynard Ferguson είχε το DNA του παγιδευμένο σε ένα Marshall πράγμα που οδήγησε στους Blood, Sweat and Tears και στο πρώτο τους άλμπουμ, Child is Father to a man.

O Al άρχισε να συναντά ανθρώπους που θα έπαιζαν ρόλο στη μελλοντική του καριέρα συμπεριλαμβανόμενων των Tom Wilson και Mike Bloomfield, με τον οποίο αργότερα θα έχτιζε το άλμπουμ Super Session. H ιδέα του να ασχοληθεί μόνο με τις ηχογραφήσεις του πέρασε γρήγορα μετά από λίγους μήνες συνεχούς ενασχόλησης στο στούντιο. Ακόμα και σήμερα έχει πρόβλημα στην ηχογράφηση των δικών του κομματιών.

Αρχικά κιθαρίστας, άρπαξε την ευκαιρία να παίξει Hammond στο ‘Like A Rolling Stone’ του Bob Dylan και να καθιερωθεί σαν σέσιον keyboardist player.

“Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα το Mike Bloomfield. Οι ηχογραφήσεις του Μπόμπ Ντύλαν ήταν λίγο χαοτικές κι εγώ ήμουν 21 ετών και πολύ φιλόδοξος. Άκουγα την πρόβα της μπάντας στο κομμάτι κι αυτοπροτάθηκα για να παίξω όργανο. Ο Τομ μου είπε: “εισαι ΚΙΘΑΡΙΣΤΑΣ κι όχι οργανίστας” και πήγε να σηκώσει το τηλέφωνο που χτυπούσε. Βγήκα λοιπόν από το στούντιο και κάθισα στο όργανο λέγοντας στον εαυτό μου “ε,καλά… δεν είπε και όχι!” Ο Τομ επέστρεψε κι όταν με είδε μου είπε “μα τι κάνεις εκεί;”. Γέλασα νευρικά κι ο Τομ με άφησε να μείνω.Το επόμενο βήμα είναι γνωστό… το κρατήσαμε.”

Υπάρχει ένας μύθος που βάζει λίγο παραπάνω χρώμα στην ιστορία. Ο μύθος λέει ότι ο Αλ απλά ντράπηκε να παίξει κιθάρα δίπλα στον τεράστιο Mike Bloomfield κι έτσι έκατσε στο όργανο, όπως επίσης λέει ότι ο Τομ τον έκραξε άγρια κι αυτός που επέμεινε με πείσμα για το σόλο στο όργανο ήταν ο ίδιος ο Ντύλαν που βγήκε έξω τρέχοντας, εντυπωσιασμένος για αυτό που άκουγε. Ο ίδιος ο Ντυλαν πάτησε πόδι κι έτσι μπήκε στο δίσκο το εν λόγω σόλο (είπε η αλεπού και σταματά εδω για να συνεχίσει ο Αλ).

“Οι ηχογραφήσεις του Μπόμπ Ντύλαν αλλάζουν τα πάντα. Ξαφνικα είμαι κιμπορντίστας, βρίσκω δουλειά κανονικά και δεν κυνηγώ το μεροκάματο ως στιχουργός και… ΈΙ !!!ΕΙΜΑΙ ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΟΥ ΜΠΟΜΠ ΝΤΥΛΑΝ!!! Μπορούσε να πάρει τηλέφωνο και να μου πει “πάμε για φαγητό” κι εγώ να ρωτήσω μόνο το πού και απλά να πάω. Μεγάλο δίδαγμα και καλή προετοιμασία για τη δόξα όλο αυτό, αφού κάθε βράδυ μαζί του περιστοιχιζόμουν από διάσημους ανθρώπους. Ετσι απλά, έβγαζα το σκασμό και το ζούσα. Ήμουν ένας πολύ πρόθυμος μαθητής.”

Ο Άλ (δε μου αρέσει να φωνάζω τους ανθρώπους με τα επώνυμα τους) το 1972 μετακόμισε στην Ατλάντα. Η μουσική σκηνή της Τζωρτζια βρισκόταν σε άνθηση με σημαιοφόρους τους Allman Brothers από τη γειτονική πόλη του Macon. Oi Atlanta Rhythm Section ηχογραφούσαν τις επιτυχίες τους στο δικό τους στούντιο στο προάστιο Doraville κι ο Άλ έκανε παραγωγή σε ένα άλμπουμ του ντουέτου Frankie & Johnny στο ενδιάμεσο, ανάμεσα στις γύρες του στα διάφορα κλαμπ.

Δουλεύαμε από το μεσημέρι ως τις οχτώ στο στούντιο με τα παιδιά και μετά γυρνοβολούσαμε. Ήμασταν σε ένα κλαάμπ μια νύχτα κι εμφανίζεται αυτή…Η…ΜΠΑΝΤΑ της οποίας μίσησα τον τραγουδιστή -μπορούσε να τρέχει όλη νύχτα περά δώθε πάνω στη σκηνή κουβαλώντας τη βάση του μικροφώνου. Αυτή ήταν φάση, Yes και Genesis και ELP και όλου του ‘progressive rock’ και εδώ μπροστά μου στέκονται αυτά τα country boys που παίζουν απλά ένα three-chord rock. Τι δουλειά έχουν αυτές οι πόζες με όλο αυτό το αγνό ροκ; Πίστευα ότι αν έβρισκα ένα πραγματικά αγνό συγκρότημα που να παίζει αυτό το απλό και γνήσιο ροκ με τα τρία ακόρντα ότι θα μπορούσα να πουλήσω μερικά εκατομμύρια δίσκους.

Το πίστευε.. και το βρήκε! Την πέμπτη βραδιά ήδη, έπαιζε στη σκηνή μαζί με τους Lynyrd Skynyrd. Τους πήγε στην MCA Records, η εταιρεία του έδωσε τη δική του ετικέτα μάλιστα, τη Sounds Of The South Records, έτσι για να μπορέσει να εισχωρήσει στη Southern rock σκηνή. Ηχογράφησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους, το Pronounced Leh-nerd Skin-nerd, στο studio one των Atlanta Rhythm Section’s, το οποίο αγόρασε συνεταιρικά με τον παραγωγό των Atlanta, Buddy Buie.

“Δεν είχα δουλέψει ποτέ πρίν με μια τέτοια μπάντα. Ήταν απίστευτα καλά προβαρισμένοι, τρομακτικά ακριβείς με τα καθαριστικά σολο, πιστοί στις νότες και χωρίς καθόλου αυτοσχεδιασμούς όπως πολλές άλλες ροκ μπάντες. Όταν τους ηχογραφούσα ήμουν πάντα σίγουρος ότι μπορούσα να πάρω αν χρειαζόταν και μια δεύτερη ηχογράφηση του ιδίου σόλο. Μπορούσα να έχω πάντα το κορυφαίο σόλο χωρίς να χρειάζεται να ανεβάζω εγώ την ένταση. Και οι τρεις κιθαριστές της μπάντας ήταν τόσο ξεχωριστοί που ένιωθα σαν να ηχογραφούσα μια ολόκληρη ορχήστρα.”

Το Free Bird παραμένει το δεύτερο πιο παιγμένο κομμάτι στο αμερικανικό ραδιόφωνο ως τις μέρες μας….

Ο ‘Αλ έκανε παραγωγή κι έβγαλε τεράστια χιτς με περίεργες και τρέλες μπάντες όπως οι παράξενα θεατρικοί Tubes, των οποίων το White Punks On Dope έβγαλε γερά τη γλώσσα στη μούρη των βολεμένων λεύκων, όπως επίσης και διαμάντια που αντέχουν στο χρόνο σαν το Cry Tough του Nils Lofgren στα 1976 παίρνοντας ακόμα και τον βρετανό David Essex σ’ένα ταξίδι στο άγνωστο με τους Be-Bop The Future.

Όσα και να πεις για τον Αλ, το εβραιόπουλο από το Μπρόνξ είναι λίγα….κι όσα να μας πει ο ίδιος ακούγονται μαγευτικά… Ο άνθρωπος που απλά βρισκόταν πάντα στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή κι άρπαζε τις ευκαιρίες, το λαγωνικό που μυριζόταν από μακριά τις επιτυχίες και το ταλέντο….

you can call me...Al...

just Rory...

Ρόρυ Γκάλαχερ… Ο Ρόρυ ΜΑΣ…, όπου κι αν βρισκόμαστε, σε κάθε γωνία του πλανήτη.

20 χρόνια χωρίς αυτόν…

Ο κλειστός και ντροπαλός Ρόρυ που δεν ήθελε να είναι κάτω από τον έλεγχο κανενός, που ήθελε να κάνει το δικό του, με το δικό του τρόπο.

Το παιδί που γεννήθηκε στο Ballyshannon και μεγάλωσε στο Cork που του είχε δοθεί το όνομα Liam. Όνομα που άλλαξε ο ίδιος όταν ήταν μικρός γιατί δε γούσταρε να έχει το όνομα ενός αγίου και μάλιστα του Liam.

Ο Ρόρυ που τον είχαν ζητήσει οι Stones όταν έφυγε ο Mick Taylor και τον ήθελαν οι Cream για να πάρει τη θέση του Eric Clapton. Ο Ρόρυ όμως δε μπορούσε να γίνει αντικαταστάτης κανενός, δεν το ήθελε και δεν φτιαγμένος γι’ αυτό. Ο Ρόρυ ήταν ο ΡΟΡΥ και δε χρειαζόταν το φως κανενός. Ήταν βλέπετε αυτόφωτος… έλαμπε πάνω στη σκηνή και σκλάβωνε τους πάντες γοητεύοντας ακόμα και τις πέτρες κάνοντας αυτό που αγαπούσε από παιδί… παίζοντας τα μπλουζ!

Κάπως έτσι του βγήκε το παρατσούκλι του εξολοθρευτή συγκροτημάτων… στη διάρκεια των εμφανίσεων του στις ΗΠΑ, όταν έβγαινε ανοίγοντας συναυλίες μεγάλων γκρουπ το κοινό τον λάτρευε τόσο, που δεν τον άφηνε να κατέβει από τη σκηνή.

Ο Joe Perry των Aerosmith θυμάται: “παίζαμε στο Central Park της Νέας Υόρκης μπροστά σε 50.000 κόσμο, ο Ρόρυ άνοιγε το κονσέρτο. Ήταν ένας γερός πότης από την Ιρλανδία που το δικό του blues rock αιχμαλώτισε το κοινό. Έπαιζε και έπαιζε και έπαιζε ασταμάτητα ξεπερνώντας κατά πολύ το δικό του χρόνο εμφάνισης. Οι διοργανωτές, φοβούμενοι ταραχές τον άφηναν να παίζει εις βάρος του δικού μας χρόνου. Όταν τελικά κατέβηκε, το κοινό, ζητώντας κι άλλο Ρορυ, άρχισε να πεταει κουτάκια και μπουκάλια πράγμα που συνεχίστηκε και στο δικό μας σετ. Ο Brad χτυπήθηκε και ο Joey κόπηκε στο μπράτσο από ένα σπασμένο μπουκάλι και προς τιμή μας παραμείναμε επάνω. Το θυμάμαι ακόμα γιατί ήταν η μόνη φορά που νικηθήκαμε τίμια και επάξια με αληθινό ροκ εν Ρολ στυλ. Εκείνη τη νύχτα ο Ρόρυ Γκάλαχερ ήταν πάρα πολύ καλός για να σταματήσει να παίζει.”

Το ίδιο πράγμα είχε συμβεί και νωρίτερα, το 1972, ανοίγοντας για τους Fleetwood Mac και τους Savoy Brown αλλά και τους Deep Purple, οι οποίοι έπρεπε να παίζουν ανεχόμενοι τις απαιτήσεις του κοινού για περισσοτερο…ΓΚΑΛΑΧΕΡ!!!

Ήταν μοναδικός, Ήτας τροβαδούρος. ‘Έπαιζε μαντολίνο, steel guitar, ακουστική, ηλεκτρικό σιτάρ, σαξόφωνο (τις μέρες των Taste είχε το παρατσούκλι Yakety Sax) και φυσαρμόνικα. Α! ΚΑΙ μπάντζο!!!

Κάτι είπα για Fleetwood Mac πριν ε? Για τους Μακ του Πήτερ Γκρην έλεγα… χρόνια μετά, ο Ρόρυ παίζει δυο τραγούδια του στο άλμπουμ Rattlesnake Guitar… Showbiz Blues και Leaving Town Blues… σε συνέντευξη του ο Πήτερ όταν τον ρωτούν πώς του φάνηκε η ερμηνεία του Ρόρυ με μαντολίνο, απαντά: “in fact, it’s the BEST song of this album!”

Πολλές οι επιρροές του αλλά αυτό το μπλουζ ήταν ΔΙΚΟ του, ένα παλιακό έντιμο μπλουζ που κάνει κακό στην υγεία, τόσο απλά γιατί αυτά τα δυο πάνε πακέτο όπως έλεγε συχνά…

Αστείρευτη ενέργεια μαζί με ιδιάζουσα δεξιοτεχνία έπαιζε σαν να ήταν στη φωτιά, αρκετά πρωτόγονος αλλά τόσο συνδεδεμένος με το ακροατήριο του που τους τραβούσε στη φωτιά μαζί του.

ο Ρόρυ με την ηλιοκαμένη Strat που αγόρασε το 1961 για 100 λίρες που φημολογείται πως ήταν η πρώτη Stratocaster στην Ιρλανδία, κιθάρα που εκλάπη το 1963 αλλά που γύρισε στα χεριά του, φθαρμένη, και παρέμεινε δικιά του ως το θάνατο του.

Ο Ρόρυ που δεν είδα τότε στο γήπεδο της ΑΕΚ αφού δεν με άφησαν να πάω κι εγώ ήμουν πολύ μικρή για να αρχίσω την επανάσταση… την άρχισα 6 μήνες μετά… ο Ρόρυ που δεν ήθελε να πεθάνει σε ένα ελληνικό γήπεδο, ο Ρόρυ που έδιωξε από μια συναυλία του τους τότε μεγάλους Johnny Lydon και Bob Geldof γιατί κατάβρεχαν με ούρα το κοινό του. Ναι, πέταξε κλοτσηδόν το Sir Bob Geldof από τη συναυλία κι ο Lydon γλύτωσε στο τσακ τη φονική γροθιά του McAvoy μετά που γύρευε τα ρέστα…

Ο Ρόρυ που δε διεκδίκησε ποτέ τίτλους και δαχτυλίδια όπως άλλοι γιατί απολάμβανε να είναι… ΜΟΥΣΙΚΟΣ. Θα του άρεσε να έχει ένα νούμερο ένα άλμπουμ στις ΗΠΑ αλλά του φαινόταν τόσο περιττό και το μόνο που ήθελε ήταν να κάνει αυτό που έκανε με το δικό του τρόπο.

You did me right since I was sixteen. Did us all consistent with your plight,

as if you’d paddled yourself from Ballyshannon County, Donegal, up the

Mississippi with a bullfrog in your pocket and let it swallow insects along the

way, stinging the blues. I was saying your name today, saying it backwards.

It came out Irish fly swat. Then, Delta sunset hue. Then, pineal gland of

crudely bottled pain. Then, where are you? where are your shoes?

One of Only Two — Another Poem for Rory Gallagher by George Kalamaras

Farewell my friend…gone but not forgotten…faraway SO close

https://www.youtube.com/watch?v=nPNWQ6EOoKQ#action=share